Je pakt een pop, stopt een vlaggetje in diens rechterhand en zet deze boven een kitscherige nepopenhaard. Je plaatst een kookplaat bovenop een houten speelgoed-parkeergarage. Een figuur van papier-maché krijgt een onderdeel van een dartbord als aureool.
Samengevoegde kunst
Kunstenaar Jacques Blommestijn creëert kunst door het samenvoegen van zaken, die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken te hebben. Tijdens ons interview voor De Gelderlander lopen we langs zijn kunstwerken in de Open Hof Kerk in Wolfheze.
Blommestijn heeft een arsenaal aan spullen, waaruit hij kan putten bij het vervaardigen van zijn kunstwerken. Vrienden en bekenden voorzien hem geregeld van verse ingrediënten. Na gebruik kunnen ze in de opslag wachten tot een eventueel volgend optreden in een tentoonstelling.
Trainingsacteur
Een paar dagen later sta ik te schuilen voor een geniepige, miezerige regen. Ik zie de cursisten bij mijn collega trainingsacteur staan praten. Mijn rol heb ik een kwartier geleden met de trainers doorgenomen. Ik stel me erop in dat elke oefening met deze zelfde casus weer anders kan zijn.
Tijdens de oefening doen de cursisten hun best om contact met me te leggen. Ik raak tijdens ons moeizaam verlopende gesprek afgeleid door elk geluid en elke beweging. Rijdt er een auto langs? Ik volg deze en hoor hen niet meer. Een klok die slaat? Ik staar erna nog een halve minuut naar.
Als de cursisten mijn aandacht weer hebben, trekt het geluid van een sirene plotseling mijn aandacht. Ik loop met grote ogen en opgeheven vinger heen en weer. Later zal ik te horen krijgen dat de oefening er voor hen ook een in geduld was.
Samengevoegd trainingsacteren?
Op weg naar huis vraag ik me af, in hoeverre er een verband gelegd kan worden tussen de samengestelde kunst van Blommestijn en mijn optredens van die dag als trainingsacteur. Zowel hij als ik pakken ingrediënten die er zijn en voegen deze samen.
Toch zie ik zeker verschillen. Waar Blommestijn de tijd kan nemen om te kijken naar zijn ingrediënten en na kan denken, reageer ik met wat er op dat moment voorhanden is. Soms in een split second. Het zijn twee verschillende vormen van improviseren.
Het ontstaan van de combinaties
Wat tot nu toe sowieso een verschil was tussen ons, is dat Blommestijn relatief bewuster keuzes kan maken bij het creëren van zijn kunstwerken. Hij heeft de elementen ooit gemaakt, maar destijds niet met de bedoeling ze zo samen te voegen. Die combinaties zijn later ontstaan.
Bij mij verloopt dit reageren op bepaalde zaken spontaan. Klinkt er een geluid? Staat mijn collega trainingsacteur verderop in het zicht? Snel bedenk ik of ik daar iets mee doe of niet. Dat gaat altijd al vanzelf bij me. Sinds mijn artikel over Blommestijn ben ik me hier wat bewuster van geworden.
Hoe werkt dit voor jullie?